Fractal-pirámide-quebracabezas de madeira 27x9x3 18x6x2 9x3x1cm

 

Pirámide-fractal-quebracabezas para ensinar aos nenos e nenas a construír unha pirámide, unha árbore, unha planta ou unha folla, aprender a construír de arriba cara abaixo e a traballar co volume...

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

Pirámide quebracabezas de madeira

 

 

 

 

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

Umbráculo

 

As pirámides son árbores, todo se constrúe coma as árbores, todo ser pluricelular é unha árbore, o cerebro é unha árbore...a miña ilusión é construír algunha vez unha árbore...poida que un umbráculo. Cuberta inclinada e aperturas laterais no teito para evitar condensacións no teito.

 

 

 

Restaurante "A parra"

 

 

Snow in my garden, Robert Kirkland Jamieson 1932 (Ferens Art Gallery)

 

 

 

 © Marcos Castro Vilas, arquitecto

 

 

 

CUÁNTICA, PASADO E FUTURO

                                                                                 As de Xano

Onde ti ves unha partícula o unha célula, eu vexo unha nube de elasticidade, unha nube que abrangue futuros posíbeis e tamén pasados, e coma un cerebro, igual ca mente humana, autoxestiónase entre o pasado e o futuro para obraren de maneira axeitada no presente, tal que o deus Xano.

As células amorean pasado en forma de elasticidade pero ó mesmo tempo esa mesma elasticidade é a que constrúe futuros posíbeis para as células, que a súa vez tamén constrúen pasados. A existencia presente da célula basease na autoxestión deses pasados que constrúen futuros e deses futuros que constrúen pasados, e ó igual ca un cerebro ou a mente humana, a célula móvese entre o pasado e o futuro para actuaren de maneira correcta no presente.
O bordo do cerebro, a corteza cerebral onde se desenvolven os estímulos sensoriais, modifica o interior e xera unha escena que se acumula en forma de memoria como pasado, en forma de lembranzas, pero ó mesmo tempo o cerebro, a partir dese pasado e desa memoria e deses recordos, ten a capacidade de construír un futuro que proxecta cara a corteza en forma dunha escena ou imaxe futura. Deste xeito o cerebro convírtese nunha realidade elástica e recíproca, outorgándolle ao individuo a capacidade de configurar o seu presente segundo un momento determinado, e en función dese futuro e dese pasado, en función desa nube de elasticidade, ó igual ca no experimento da dobre fenda de elección retardada, o futuro ten a capacidade aparente de modificar o pasado a partir dun instante considerado presente (observación). O futuro ten a capacidade de construír pasados.
O pasado só é pasado a partir dun instante presente considerado (observación) e o futuro constrúese a partir do pasado, é unha construción ou proxección do pasado. Para comprender como o futuro é capaz de modificar o pasado, como o futuro é capaz de construír pasados, só temos que establecer un punto de referencia ou observación na nube de elasticidade. É, entón, a partir de fixar ese punto de observación no interior da nube de elasticidade ou función de onda cando podemos sacar a conclusión aparente de que o futuro é capaz de modificar o pasado, pero realmente o que estamos a facer é arrincar unha historia á función de onda e colapsar a función de onda por medio da observación. Ó establecer un punto de presente estou arrincando unha historia lineal á nube de elasticidade con un pasado e un futuro ben definidos a ambos lados do punto de observación (presente).

A elasticidade na que estamos inmersos constrúe futuros a partir de informaciones pasadas e viceversa, é a reciprocidade divina da que fala Edgar Allan Poe no seu libro Eureka, xerando unha nube de elasticidade ou de probabilidades frente á unidireccionalidade do circuito finito. A física cuántica transforma o cable nunha nube de probabilidades que se vai configurando en cada momento que se considera presente.
A elasticidade, coma as notas musicais, existe e é, non sabe de pasado nin de futuro, é a súa orde lineal nunha partitura a que lle da sentido espacial e temporal, pasado e futuro, xerando unha historia presente da cal somos conscientes, porque, segundo a física cuántica, as traxectorias lineais, as historias, tamén son elasticidade, unha nube de elasticidade que se ve coartada a través da observación que a troca nunha realidade lineal. De feito, a consciencia consiste en arrincar unha historia a unha nube de probabilidades e facela presente. A observación (presente) implica introducir as variables do espazo e do tempo anulando a nube de elasticidade e transformándoa nunha sucesión lineal de feitos ou sucesos con un pasado e un fututo ben definidos a partir dese instante presente. Como dixen con anterioridade, a nube de elasticidade non coñece o pasado nin o futuro, simplemente é, existe, e cando establecemos un punto de observación estamos arrincando ou marcando un pasado e un futuro dentro desa nube de elasticidade, transformándoa nunha historia ou realidade lineal cun pasado e cun fututo ben definido, porque no cosmos as liñas tamén son elasticidade, as historias e as traxectorias, contra todo pronóstico, tamén son funcións de onda que se coartan coa observación.

 

EDGAR ALLAN POE

                                                                               Edgar Allan Poe

Os pasados constrúen futuros e os futuros constrúen pasados en base á elasticidade ou á reciprocidade divina da que nos fala Edgar Allan Poe no seu libro Eureka, un poema en prosa, onde a causa e o efecto se intercambian como nunha boa trama novelesca. Parafraseando a Edgar Allan Poe, a existencia non é un brinde ó sol, senón que se fundamenta na reciprocidade mutua, e como nas boas tramas literarias, a causa e o efecto, o pasado e o futuro, confúndense e intercámbianse en base a esa reciprocidade mutua que impide discernir con claridade a causa do efecto e viceversa: "o efecto reacciona sobre a causa". "Pero non só esta adaptación divina é matematicamente exacta, senón que hai en ela o selo do divino para distinguilo das simples obras dos homes. Aludo á total reciprocidade de adaptación. Por exemplo: nas construcións humanas, unha causa particular ten un efecto particular; unha intención particular apunta a un obxecto particular; pero iso é todo; non vemos reciprocidade. O efecto non reacciona sobre a causa; a intención non ten relacións intercambiábeis co obxecto. Nas construcións divinas o obxecto é propósito ou obxecto segundo como resolvamos miralo, e en calquera momento podemos tomar unha causa por efecto ou á inversa, de modo que nunca é posíbel establecer un distingo absoluto entre un e outro". "É imposíbel decidilo. Hai unha absoluta reciprocidade de adaptación". "O pracer que nos proporciona calquera despregadura do enxeño humano é maior canto máis se aproxima a esta especie de reciprocidade. Na construción dunha trama, por exemplo, na literatura de ficción, deberiamos aspirar a dispoñer os incidentes de maneira que non puidésemos determinar, con respecto a calquera deles, se depende de outro ou se o sustenta. Neste senso, a perfección da trama é en realidade, ou na práctica, inalcanzábel, pero só porque a que constrúe é unha intelixencia finita. As tramas de Deus son perfectas. O universo é unha trama de Deus". "Xa aludín á absoluta reciprocidade de adaptación que é a idiosincrasia da arte divina, o selo do divino". "Cunha reciprocidade perfectamente lexítima estanos permitido agora considerar a materia como creada tan só en beneficio desta influencia, tan só para servir ós propósitos deste éter espiritual. Grazas á axuda, aos medios da materia e a súa heteroxeneidade este éter maniféstase, é espíritu individualizado".

A reciprocidade de adaptación non entende de pasado nin de futuro, simplemente é, é a observación a que arrebata unha liña finita á nube de sucesos posíbeis, cun pasado e cun futuro definido, coma se os fututos puideran construír pasados e viceversa. No mundo da elasticidade cuántica, o pasado ten a capacidade de construír futuros probábeis pero o futuro tamén ten a capacidade de construír pasados. É o que Edgar Allan Poe chamou reciprocidade adaptativa ou a trama perfecta de Deus. Dende un punto de vista abstracto, a túa vida pode ser un futuro que está a construír un pasado, aínda que ti o concibas ou o percibas linealmente como un pasado que precede a un futuro. É imposible de discernir, é a trama perfecta da novela. Dende un punto de vista abstracto, é imposíbel discernir se a nosa existencia é un futuro que constrúe un pasado ou un pasado que constrúe un futuro. Para nós é unha liña temporal cun principio e un final e, en función de onde situemos o presente, o anterior será sempre pasado e o posterior será sempre futuro, aínda que dende un punto de vista elástico e cuántico o futuro e o pasado son realidades virtuais intercambiábeis, porque simplemente son. A nosa existencia segue unha liña temporal e espacial que se inicia cando nacemos e remata cando morremos, da que somos conscientes e na cal establecemos o pasado e o futuro pero realmente non temos a capacidade de diferenciar en qué medida a trama de Deus nos afecta nos acontecementos que nos suceden diariamente, se somos vítimas dun pasado ou vítimas dun futuro marcado pola trama de Deus. Dende un punto de vista elástico, o futuro e o pasado son conceptos reversíbeis e intercambiábeis a pesar de que a nosa existencia finita e lineal se reduza a unha frecha espazo-temporal onde o pasado se dirixe sempre cara ó futuro ou onde o pasado antecede sempre ó futuro dende un instante presente. ¿Como podemos discernir, pois, que a sucesión lineal de feitos que constitúen a nosa vida ou a nosa existencia, onde o pasado converxe irremediabelmente cara un futuro, non sexa en realidade un futuro que está construíndo un pasado? A nube de elasticidade é o que ten, que tanto pode ser un pasado que constrúe futuros probábeis como un futuro que constrúe pasados. A efectos de percepción, a nosa existencia será lineal, cun inicio que representa o pasado e unha meta que representa o futuro respecto dun presente actual e todos os feitos que nos acontecen os supeditamos a esa orde lineal, cando en realidade poden obedecer a un futuro que está a construír un pasado contra todo pronóstico, como ocorre coas migracións das crías de cuco dende a península ibérica hacia o continente africano ou cos mecanismos de defensa dos animais ou co curioso deseño do rape abisal, por poñer uns exemplos. Resumindo, a nosa existencia é unha liña do espazo-tempo, unha historia finita, que navega sobre as augas infinitas da reciprocidade ou elasticidade universal e onde nos é imposíbel distinguir se as continxencias diarias pertencen a un pasado que está a construír un futuro ou a un futuro que está a construír un pasado. Non sabemos, pois carecemos de puntos de referencia externos, se a nosa liña vital estase a mover do pasado ó futuro ou do futuro ó pasado. Nunca saberemos se a nosa historia finita, cun principio e cun final, de esquerda a dereita, é un pasado que constrúe un futuro ou é un futuro que constrúe un pasado. Precisamente, a idea de trascendencia da vida radica ou se fundamenta nesa reciprocidade divina na que os pasados constrúen futuros pero os futuros tamén constrúen pasados e a vida convértese, xa que logo, nunha sucesión lineal de acaecementos diarios que abocan a un futuro xa determinado. Vivimos nun entorno elástico que para nada afecta ó noso discorrer vital de esquerda a dereita, dende o nacemento ata a morte. Á elasticidade universal élle absolutamente indiferente a liña direccional do tempo para desenrolarse e desenvolverse, ou viceversa, a liña direccional do tempo, finita, cun principio e cun final, élle totalmente indiferente a elasticidade universal sobre a cal se desenrola. Como dixen anteriormente, navegamos sobre un mar de ondas, un mar de elasticidade recíproca onde o pasado constrúe futuros e o futuro constrúe pasados para traducirse a continuación nunha sucesión lineal e finita de acontecementos vitais que representan a nosa vida, cun principio e un final ben marcado e unha direccionalidade temporal tamén ben establecida. Polo tanto, esta elasticidade recíproca da que estamos a falar non exclúe a nosa elasticidade diaria ou vital senón que unha se traduce na outra ou unha desemboca na outra. Para nada interfire ou é incompatible a direccionalidade lineal e finita da nosa existencia coa reciprocidade da elasticidade universal na cal estamos inmersos e onde os pasados constrúen futuros e os futuros constrúen pasados. Hai existencias que son futuros construíndo un pasado e ti non o podes saber, é o plan de Deus, a trama divina segundo Edgar Allan Poe.

DESEÑO

                                               Proxecto para Auditorio de Verín. Castroferro Arquitectos

Para construíren realidades elásticas co entorno, o futuro ten a capacidade de construír pasados e en base a ese pasado construímos de novo un futuro. Dende un punto de vista da reciprocidade, as migracións das aves ó nacer, a súa terra de orixe, mesmo non habéndoa coñecido, pódese explicar como un futuro que está a construír un pasado aínda que a nós, dende un punto de vista lineal e lóxico, nos pareza un pasado que constrúe un futuro. As aves migratorias coma o cuco se basean no concepto da reciprocidade creativa. As viaxes migratorias de ida e volta das aves pódense entender dende esta dinámica proxectual, dende un pasado que constrúe un futuro e dende un futuro que constrúe un pasado, de tal forma que as viaxes de ida son pasados que constrúen un futuro e as viaxes de retorno, mesmo sen coñecelo, como o caso das crías de cuco, explícanse dende un futuro que constrúe un pasado, ó igual que a mente humana ou o cerebro, onde o pasado proxecta futuros e eses futuros constrúen pasados a través do deseño. Porque no fondo as aves son nubes de elasticidade.
Deste xeito e paradoxicamente podemos considerar o feito de deseñar ou de proxectar como un futuro que constrúe un pasado, e digo paradoxicamente porque a palabra proxectar denota unha direccionalidade clara dun pasado que se dirixe cara un futuro determinado. Analicemos este feito no acto da creación, no deseño; o pasado constrúe un futuro e ese futuro imaxinado e virtual modifica "aparentemente" o pasado, constrúe un pasado que nos leva directamente a ese futuro, á creación do obxecto imaxinado nese futuro virtual pero que existe. Así funciona tamén a natureza. O proceso de deseño sería o seguinte; mediante o pasado, información amoreada no pasado, construímos un futuro, ideamos un futuro, imaxinamos o obxecto que queremos crear. Todo isto dende a virtualidade que nos brinda a elasticidade universal. A partir dese futuro modificamos "aparentemente" o pasado, a partir dese futuro concibido construímos un pasado, neste caso o proceso de creación do obxecto propiamente dito que nos levará á materialización do obxecto imaxinado no futuro, e deste xeito regresamos de novo a ese futuro ideado a través dun obxecto construído no pasado. Así se crea, se constrúe e se deseña na natureza.
O cerebro ó ser un sistema dentro do sistema dótanos de perspectiva e podemos distinguir as viaxes entre o pasado e o futuro, pero na vida, ó estar somerxidos nela, non podemos discernir de que maneira e en que medida nos afecta o pasado e o futuro. Quizais a diferencia entre o cerebro e a reciprocidade divina é que no cerebro ó posuír un punto de referencia externo podemos chegar a diferenciar entre o pasado e o futuro namentres que no outro caso, ó viviren inmersos na elasticidade universal, non somos conscientes en que medida nos afecta o pasado e o futuro e percibimos un presente que nos parece máxico. É como cando somos espectadores dunha obra de teatro de marionetas, sentados no patio de butacas carecemos de perpectiva e todo o que ocorre no escenario parécenos máxico. Se mudamos o punto de referencia e nos trasladamos ó backstage poderemos observar e comprender con claridade toda a maquinaria creativa de deus, que é a elasticidade. O cerebro é un sistema elástico fóra de ti polo que podemos chegar a comprender como funciona pero cando ti formas parte do sistema elástico, porque os seres vivos son elasticidade, resulta imposible comprender tanta reciprocidade creativa porque estás dentro do sistema. O cerebro é un sistema cun punto de referencia externo, é un sistema dentro do sistema e por iso o entendemos e entendemos as cousas que creamos e que deseñamos, pero cando ti es o propio sistema non comprendemos por que nos pasan as cousas que nos pasan, se é un futuro construíndo un pasado ou viceversa. O cerebro é un sistema dentro do sistema polo que temos perspectiva creativa mentres que cando formas parte do sistema careces desa perspectiva creativa e a creación parécenos dunha perfección e dunha reciprocidade  causa-efecto inexplicábel. Os seres vivos son cerebros por sí mesmos á parte do seu propio cerebro que lles permite tamén ser creativos e navegar pola elasticidade universal. O que imaxinamos non o podemos ver.

Dende un punto de vista cuántico, non tódolos futuros posíbeis teñen o mesmo grao de probabilidade, senón que uns futuros se reforzan aos outros ata acadar ou dar coa opción máis probábel. Neste senso, por exemplo, unha planta de talo leñoso ten máis probabilidades de desenvolver espiñas ca unha herba calquera, o mesmo ocorre cos cornos dunha vaca, o "suposto" "mapa" ou "patrón" do medo, do estrés ou da hostilidade "deseñou" uns cornos onde tiñan máis probabilidades de existiren, e podemos dicir, xa que logo, que tódolos futuros posíbeis votaron ou apoiaron uns cornos a ámbolos lados da cabeza.
Dende un punto de vista trascendente, a existencia non ten por que implicar materialidade ou tactilidade, a existencia é elasticidade independentemente se se orienta sensorialmente en tacto ou observación de tal xeito que cando imaxinamos algo é algo que xa existe aínda que non o podamos tocar ou observar. Polo tanto, ¿que facemos aquí? pois rebotar, desfrutar da elasticidade material e táctil, desfrutar da nosa historia, da nosa vida.

Por © Marcos Castro Vilas, arquitecto

METÁSTASE

 

Tendemos a considerar e a loitar contra o tumor como se fose un todo, coma se fose un brinde ó sol, que o é tamén, pero fundamentalmente o tumor é unha realidade altamente xerarquizada que é consecuencia do modo de construción tumoral, na medida en que o bordo modifica o interior, e viceversa, o interior ou núcleo do tumor modifica o bordo tumoral. O tumor, coma toda forma de existencia, coma toda nova realidade, é unha entidade elástica que posúe a súa propia orde interna froito dunha dinámica interna e dunha construción elástica e ordenada, en certa medida. 

Xa que logo, podemos distinguir a grandes rasgos dúas poboacións de células tumorais diferentes, unhas células de bordo que aportan volume co seu desprazamento de bordo e unhas células do núcleo ou células-nai tumorais que rexistran dende un punto de vista topográfico o volume que aporta ese bordo. Estas células-nai tumorais son un rexistro topográfico de todo o que acontece espacialmente no tumor, de todo o tocante ó volume que se xera no bordo do tumor en cada etapa de crecemento. O núcleo do tumor acumula toda a información espacial que xera o bordo do tumor con moi poucas células no devandito núcleo, coma o hipocampo. O posterior crecemento ou desenvolvemento xerarquizado do tumor e dos embrións prodúcese en base a esa información topográfica baseada no volume e no espazo. O espazo como fonte de información topográfica, o espazo como maneira de construir de forma ordenada en base a paquetes de volume. Deste xeito poderiamos explicar a metástase como un aumento de volume interno das células-nai metastásicas, coa conseguinte excitación das mesmas e o posterior aumento da súa movilidade coa activación e expresión de certos xenes chamados snail. É a maneira de crecemento e de deseño xerarquizado dos embrións, é a maneira de funcionar do cerebro (memoria), é a maneira de funcionar do aparato reproductor (aumento de volume, excitación, exaculación), é tamén a forma de crecemento das árbores cando as podamos e recuperan a forma primixenia en función da información espacial amoreada no seu núcleo ou cando reverdecen na primavera ou dan froito no verán. Sen metástase non habería froita nas árbores. O cambium das plantas responde ou explícase dende esta dinámica de crecemento ou desenvolvemento. E tamén as flores explícanse dende esta mesma dinámica e serían fractalidades exacerbadas que teñen a súa orixe na fusión ou hibridación de dous tipos celulares diferentes, e deste xeito cada tipo de planta, atendendo a súa esencia e natureza, da orixe a unha florescencia ou fractalidade diferente, e pola forma ou apariencia externa dunha flor podemos saber se unha planta está cohibida ou non. ¿Son as flores unha hibridación sexual que desenvolve unha fractalidade mesturada?¿É a fagocitose ou endocitose unha precuela ou unha secuela dunha hibridación sexual? 

Resumindo, o tumor, coma toda forma que posúe vontade de existir, coma toda forma deliberada por manter a construción natural, é unha realidade elástica e recíproca, e é precisamente por isto polo que se desata a metástase. Neste senso, podemos entender o crecemento tumoral como un vaivén rítmico e repetitivo no bordo tumoral, de arriba hacia abaixo, que provoca un aumento interno de volume, coa conseguinte excitación das células metastásicas que desencadea o seu desprazamento e a súa expulsión.

 

Calquera proceso tumoral representa unha nova fractalidade, unha vontade de ser, e unha nova fractalidade ou reiteración representa retrotransposones ó poder. As supostas mutacións anárquicas, aberrantes ou desordenadas dos tumores son retrotransposones que estoupan coma un "peta-zeta" para xerar unha nova reiteración ou fractalidade. 

O cancro é unha cuestión dinámica, cinética ou espacial e a lonxitude dos telómeros é a testemuña desa nova dinámica ou cinética tumoral adoptada pola nova reiteración ou fractalidade, do mesmo xeito que a apoptose é unha consecuencia dunha dinámica celular diferente. Que as baleas e os elefantes (metabolismo lento) e os tiburóns (coláxeno) apenas padezan cancro dános pistas de cales son as principais variables que inflúen na cinética ou dinámica celular do noso corpo para evitar o cancro. Neste senso o cancro de cartílago so precisa mutar o xen do coláxeno para desenvolverse e progresar. As mesmas células do corpo son sabedoras de que a vida ten que ser aburrida para que a mesma vida cos seus momentos de diversión sexa posíbel e viábel.

METÁSTASE E DESENVOLVEMENTO EMBRIONARIO

O desenvolvemento embrionario, coma todo, baséase na reciprocidade, na medida en que o bordo (espazo) modifica ou "migra" cara o "núcleo", e onde o "núcleo", coa información espacial adquirida, desprázase de novo cara o "bordo", de onde é orixinario, coma os migrantes ou coma unha empresa que medra.
O desenvolvemento embrionario ou o crecemento embrionario ten como finalidade dotar dunha "canle alpha de photoshop" ás células nai internas, unha "canle alpha" que consiste nun mapa de coordenadas espaciais e topográficas do que carecen. Aínda que o pareza, non é o mesmo que o bordo modifique o interior e viceversa a que o interior modifique o bordo e viceversa. No primeiro caso reside a maxia da xeometría fractal. Neste senso, isto explica por que todas ou case tódalas follas das árbores teñen unha punta, unha punta dende a cal se produce un fluxo ou desprazamento de bordo, dende arriba cara abaixo, e que provoca un aumento de volume nas diferentes partes das follas, dando lugar a súa diversidade formal.

 

O volume marca o compás do desenvolvemento embrionario e do cáncer da seguinte maneira ou protocolo:

 

Forma primixenia: 

1) vaivén rítmico de arriba hacia abaixo no bordo  

2) aumento de volume no interior

3) excitación e cambio de comportamento

4) adquisición de movilidade

5) migración

Forma evolucionada:

1) vaivén rítmico de arriba hacia abaixo no bordo

2) aumento de volume no interior

3) cambio-mutación e creación dunha "glándula"

4) secreción-migración

5) maduración do bordo

 

As mutacións son a expresión ou a testemuña dun proceso en curso pero non a causa primeira ou a orixe. É a linguaxe do volume e hai que buscar a química dese idioma baseado no volume. A misión das células do "núcleo" do tumor é mutar para xerar unha "glándula" ante os cambios e as sinais químicas do entorno, sobre todo de natureza espacial (volume), polo que a súa capacidade para mutar persé ante "obstáculos" do entorno é enorme. Ao mellor non o estamos facendo todo o ben que deberamos, cómpre psicoloxía para o cancro, se xa sabemos que o tumor é un ente pensante por que non se actúa na parte oculta e cóncava da cohibición, nesas mutacións que pasan desapercibidas, moitas delas inductoras da apoptose. O cancro entende a quimioterapia como un obstáculo ó que facer fronte porque a súa función é mutar para construír ante calquera estímulo químico ou físico, nada de mutacións azarosas e darwinismo selectivo. Dígoo por esas enzimas que xera o propio tumor para arranxar o ADN que esnaquiza a quimioterapia. Aínda que en termos finalistas é o mesmo en esencia non o é. A función do tumor é mutar e pode chegar a entender a quimioterapia como un estímulo químico unha vez superados os efectos nocivos que ten para o tumor. Non hai tal mecanismo de selección darwiniano, as células do tumor queren xerar unha glándula que segregue cousas e no seu defecto migran, é un estadio primixenio á glándula, un nodo de reverberación herdado do desenvolvemento embrionario que se rexe polo volume. Neste senso se ti tes un fillo ou unha filla que quere ir a un concerto de música, podes atacar a convexidade e dicirlle que non, o cal vai xerar as previsibles resistencias, ou traballar de forma indirecta a concavidade-apoptose-cohibición mediante  a sutil suxestión, coma unha meiga, e suxerir que vai chover ese día ou que o pantalón ou a camiseta do concerto está na lavadora.

A realidade, por sorte e evolutivamente falando, é dual e excluínte, pero soamente unha parte ten a capacidade para matar á outra, á outra só lle queda a opción de defenderse, ou o que é o mesmo constrúes mentres te deixen ou se te deixan, por iso cando un tumor ou o cancro desenvolve unha fractalidade ten necesariamente que desactivar as chaves da cohibición e son esas mutacións da beira escura da cohibición onde hai que actuar e volvelas a activar de novo para acadar unha terapia exitosa contra o cancro. Deste xeito para que un cancro se desenvolva hai que apagar as chaves da cohibición, e supoño que para que entre en remisión haberá que facer o contrario, acender as chaves da cohibición.

Ó final o proceso metastásico é como a dinámica interna dunha empresa, por exemplo, nós podemos ter unha empresa en Alemaña con un negocio de bordo en Uruguai. Ese negocio de bordo excita ós traballadores xermanos responsables dese área, se o negocio se incrementa a excitación e a carga de traballo para os traballadores xermanos é moito maior ata o punto de que algúns traballadores dese área deciden desprazarse e abrir unha sucursal no Uruguai, ¿e como saben a onde ir? pola relación inicial que mantiveron co bordo uruguaio, isto é, volume en forma de chamadas, facturas con direccións, etc...É unha cuestión cinética e espacial. No caso que nos atinxe da metástase, supoño que esas relacións veñen ou xa se estableceron na etapa embrionaria.

 

 

Para comprendelo mellor e imprescindíbel a lectura do seguinte enlace do meu blogue sobre o modo de construción das pirámides:

https://construccionpiramides.blogspot.com/2010/09/la-construccion-de-las-piramides-de.html

 

 

Outros enlaces de interese:

 

https://es.m.wikipedia.org/wiki/Motilidad

   

https://www.csic.es/es/actualidad-del-csic/la-relacion-entre-el-metabolismo-y-las-propiedades-mecanicas-de-las-celulas

   

https://elmedicointeractivo.com/metastasis-tumorales-producen-activacion-proteina-desarrollada-proceso-embrionario-20110824172056076010/

 

https://www.elimparcial.es/noticia/180245/sociedad/descubren-una-nueva-forma-de-frenar-la-metastasis-en-el-cancer-de-pulmon.html

 

https://www.csic.es/es/actualidad-del-csic/el-gran-reto-es-impedir-las-metastasis-del-cancer

 

https://elglobal.es/industria/hallan-vinculo-entre-los-genes-fosl1-y-nf1-fundamental-en-glioblastoma-mesenquimal/

 

https://elifesciences.org/articles/64846

 

https://es.m.wikipedia.org/wiki/Transici%C3%B3n_epitelio-mes%C3%A9nquima

 

https://es.wikipedia.org/wiki/Met%C3%A1stasis

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Twist-related_protein_1

 

 

 

Por © Marcos Castro Vilas, arquitecto.

LOS VIRUS

  Virus del VIH y de la Gripe

Los virus son el precio que tenemos que pagar por implantar un sistema de traducción basado en ribosomas y proteínas y que provocó la separación de la reversibilidad intrínseca.

Para mantener la reversibilidad primigenia se tuvo que crear una ruta de equivalencia a partir de la cual surgieron los virus y en los cuales las proteínas inducen o pueden inducir aparentemente cambios en el ARN, aunque éste carece de capacidad reproductora.

 

Estructura dual del ribosoma (1), de la ARN-polimerasa (2) y (4) y de la transcriptasa inversa (3)

Estructura dual del ribosoma que expresa cierta reversibilidad. Esto no quiere decir que el ribosoma sea reversible desde un punto de vista funcional, sino que su arquitectura puede expresar o responder a relaciones de carácter reversible en el funcionamiento interno de la célula. Un ribosoma evolucionó a partir de una relación o correspondencia muy simple entre un aminoácido y un ARN, una relación que pervive en la actualidad en los virus y que por endogénesis fue acumulando intermediarios y adquiriendo mayor complejidad, pero, como la propia vida, surge de una simple relación de correspondencia que se fue complejizando por acumulación de intermediarios, como una bola de nieve.

 

En el proceso de conformación de los ribosomas, en el proceso de creación del ribosoma como ente separado y unidireccional, se gestó una ruta alternativa para mantener la ecuación de equivalencia, heredera de la reversibilidad creadora y existencial y a partir de la cual evolucionaron todos los virus como grandes editores del ADN. Los virus tienen la capacidad de hacer mutar su ARN a partir de las proteínas que los conforman. Para que los ribosomas se puedan independizar y crear, se tuvo que generar un "circuito alternativo de equivalencia" heredero de la reversibilidad primigenia y a partir del cual evolucionaron los virus. Esta reversibilidad es la misma que explica por qué las proteínas anteceden al mismo código genético cuando sin él no existen proteínas. Para que se creara un mecanismo tan complejo y direccional como la transcripción proteica es obvio que antes tuvo que existir un mecanismo más simple que relacionara un aminoácido con un nucleótido (las cosas complejas no surgen porque sí a partir de la nada, sino como respuesta a algo previo más elemental como es establecer una relación entre un aminoácido y un nucleótido). La existencia o presencia de proteínas en los ribosomas bebe de la reversibilidad del propio ARN, que puede funcionar al mismo tiempo como ARN o como enzima catalítica. También el carácter infectivo de priones y viroides bebe de la misma reversibilidad que existe en la relación entre proteínas y ARN.

 

Los virus son los herederos del sistema proteína-ARN que tiene la capacidad de editar el ADN. Las proteínas por sí solas no existen, no son nada, sólo existen cuando están asociadas a una molécula de ARN a través de una enzima proteasa o polimerasa. Es entonces cuando los virus se transforman en una realidad elástica que muta pero sin capacidad para reproducirse, una consecuencia de la unidireccionalidad adquirida por los ribosomas. Las proteínas son, sobre todo en su estructura terciaria, moléculas milimétricamente precisas para desempeñar una función determinada y hacer viable el proceso de la vida. Para conseguirlo la vida establece un sistema de correspondencia del tipo llave-cerradura entre los aminoácidos y los nucleótidos. Los virus y su estructura proteica tan precisa serían, por tanto, la expresión evolutiva máxima, más palpable y evidente, de la precisión milimétrica que puede alcanzar dicho sistema de correspondencia llave-cerradura que se establece entre los aminoácidos y los nucleótidos, dentro de la ruta proteína/ARN/ADN. Los ribosomas serían, por otro lado, los encargados de llevar a cabo el proceso de correspondencia a la inversa, en base a la reversibilidad intrínseca de la vida. Las vacunas de ARN mensajero se basan precisamente en explotar este mecanismo reversible para generar proteínas y enzimas geométricamente adaptadas y en la capacidad de los linfocitos de crear anticuerpos proteicos bien definidos a partir de un antígeno con una estructura proteica también bien definida. Existe, de este modo, una estrecha relación o paralelismo en el mecanismo de creación de una enzima o de un anticuerpo.

 

 

 

La evolución de los virus se basa en el mecanismo elástico de llave-cerradura. Esto les permite obtener un borde altamente desarrollado, una cápside proteica muy evolucionada y son altamente mutables, sobre todo en las partes de su ARN que se corresponden con la espícula. Para ello utilizan la proteasa que tiene la capacidad de dividir a las proteínas en aminoácidos para obtener un molde en forma de nucleótido. La proteasa rompe las proteínas en aminoácidos. De un borde de aminoácidos obtenemos un molde de nucleótidos. Por cada aminoácido se unen tres nucleótidos de forma geométrica. Para ello recurren a los enlaces de puente de hidrógeno, de los cuales los aminoácidos son muy ricos. Es elasticidad basada en el principio de llave-cerradura. La cerradura se amolda a la forma de la llave y viceversa. El mecanismo de llave-cerradura, muy utilizado por las enzimas, se basa en la geometría. Los puentes de hidrógeno se establecen entre los pares de bases de nucleótidos pero también entre aminoácidos y nucleótidos. Los puentes de hidrógeno con la temperatura se deshacen, separándose la cadena de aminoácidos de la cadena de nucleótidos y obteniendo el molde de la futura proteína. Esta es la base de la evolución tan precisa de los virus y que les permitió conseguir una cápside proteica tan adaptada y tan evolucionada geométricamente. Esta es la base también de la existencia de un proceso inverso, tan complejo, de transcripción genética para la creación de proteínas. Las proteínas poseen tres estructuras básicas, una estructura primaria formada por una cadena de aminoácidos, una estructura secundaria en la cual los puentes hidrógeno de los aminoácidos se unen entre ellos, los aminoácidos se pliegan y ya no poseen la capacidad de interactuar con los nucleótidos, y por último una estructura terciaria. Con la estructura terciaria alcanzamos el molde con la forma exacta de la proteína. Resumiendo, para evolucionar los virus recurren a romper las proteínas para conseguir una configuración geométrica diferente y más adaptada al nuevo entorno y los aminoácidos así formados se unen de forma también geométrica con los nucleótidos. Resulta cuando menos sospechoso que la parte del ARN vírico más mutable o que muta con mayor facilidad sea la que se corresponde con la espícula infectiva.

 

"Hoy sabemos que la biología elige solo una de estas formas "quirales": el ADN, el ARN y sus componentes básicos son todos dextrógiros, mientras que los aminoácidos y las proteínas son levógiros"  (How the molecules of life became one-handed, Science Volume 380).

 

 

Algunas recientes investigaciones y algunos sagaces y avispados investigadores plantean una interesantísima hipótesis que trata de explicar el origen de los virus a partir de retrotransposones. Los retrotransposones son porciones de ADN que se repiten o amplifican  en el genoma. Para ello, y al igual que los virus, usan una molécula de ARN y una transcriptasa inversa o reversa. En las plantas el 42%-78% del genoma se compone de retrotransposones y alrededor del 42% del genoma humano está compuesto por retrotransposones. Lo que sí es cierto es que al mismo tiempo que se creaban y diseñaban enzimas catalizadoras de reacciones químicas también se crearon proteínas con función constructora a modo de ladrillos.

Apoyándonos en la teoría de la coevolución vírica; ¿y si los virus evolucionaron a partir de las enzimas y sus respectivos mecanismos para introducirse en el genoma?, ¿y si funcionásemos internamente a base de "virus", como mecanismo para desarrollar proteínas altamente especializadas como las enzimas, etc? El microARN apunta en esa dirección como mecanismo para regular la expresión génica.

Para ello se necesita un molde de ARN del cual derivarían y evolucionarían también las ribozimas desde un punto de vista funcional y simétrico o especular. Las ribozimas en su doble vertiente son sospechosas para explicar el porqué las proteínas anteceden y forman parte del mecanismo (transcripción ribosómica) que las crea a ellas mismas. Las enzimas, el ARN y los aminoácidos o cuando la geometría y el diseño se incorporó a la vida. La enzima sintasa de ácidos grasos tiene una forma altamente geométrica y está compuesta por 2500 aminoácidos. La clave en la capacidad de adaptación y mutación de los virus reside en el proceso de maduración. Esto es, los virus en sus inicios son inmaduros, están a medio hacer. Es la proteasa, rompiendo las proteínas, la que da el acabado final y ¿generando? el ARN definitivo del virus. Me reitero, resulta cuando menos sospechoso que la parte más mutable del ARN vírico sea aquella que se corresponde con la espícula. ¿Estoy insinuando tal vez que de la ruptura de proteínas se genera ARN? Al respecto de esto, así es cómo lo explica la wikipedia de forma ambigua e imprecisa:

"...la enzima proteasa del VIH-1 procede al ensamblaje, dividiendo y cortando las cadenas largas de proteína del VIH en pequeñas proteínas individuales. A medida que estas proteínas ¿se unen? a copias del material genético del ARN del VIH, se ensambla una nueva partícula del virus..." 

Enlaces de interés:

https://www.nature.com/articles/s41557-021-00760-9

 

https://www.nature.com/articles/s41586-022-04676-3

https://www.youtube.com/watch?v=0wOf2Fgi3DE&t=386s

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

ARKHÉ

Arché (también arqué, arkhé o arjé; del griego ἀρχή, «fuente», «principio» u «origen») es un concepto fundamental en la filosofía de la Antigua Grecia que significaba el comienzo del universo o el primer elemento de todas las cosas (εξ’ ἀρχής: del principio, ο εξ’ ἀρχής λόγος: la razón primordial, originaria).

(Fuente Wikipedia)