Sen poda, o crecemento anual e de borde da árbore froiteira excita e fai migrar "dende o núcleo" a xema de floración (célula-nai ou embrionaria) correspondente a ese crecemento e que se situará tamén no lugar de borde que lle corresponde segundo ese crecemento e que desembocará nunha flor para o ano seguinte. Cada flor supón unha nova fractalidade, unha nova construción (metástase), unha vontade elástica de ser. Sen metástase non habería froita.
As especies de plantas son diferentes unhas das outras do mesmo xeito que as persoas somos diferentes unhas das outras porque temos diferente carácter ou personalidade ou diferente constitución moitas veces como consecuencia da nosa diferente interacción co medio ambiente e tamén froito da antedita vontade elástica de ser, e é en función destas diferenzas que as florescencias son tamén diferentes nunhas plantas con respecto ás outras, pois as flores non deixan de ser "híbridos xenéticos ou de xenes", rozando a sexualidade cuasi-celular, entre células-nai da planta que son migrantes e que poden dar orixe ás xemas apicais, as follas ou as flores mesmas, e os xenes verdes das células vexetais propias da planta que aportan o crecemento e o desenvolmento fractal da flor, xa que logo ou daquela, o carácter da planta. A flor non deixa de ser unha nova fractalidade que responde ás leis da vontade elástica de ser, un "híbrido xenético cuasi-celular", unha folla maqueada ou tuneada por unha serie de xenes con diferentes funcións que interactúan ou se mesturan cos xenes vexetais e verdes de crecemento das follas e dos talos.
Mentres que as xemas vexetativas están relacionadas co crecemento normal e natural da planta e o seu aumento de volumen asociado a través do cambium, laminar e constante no tempo coma un río, as flores xorden da excitación, dun aumento brusco ou puntual e acelerado do volume, xorden dunha excitación momentanea por mor dun cambio brusco da temperatura ou da radiación solar.
Ante a cuestión de que converte as células "sas" en canceríxenas, habería que dicir que partimos da infinitude converxente freada pola MEC ou polo principio de mínima enerxía ou diverxencia polo que as células nai totipotentes beben da eternidade converxente primixenia e, perante ó máis pequeno indicio de quietude ou inmovibilidade prolongado no tempo, son quen de activar novamente esa infinitude converxente primixenia como punto de partida. As reiteracións que xorden na etapa final da vida dunha árbore ou os chupóns explicánse pola reactivación desta nova cinética.
O cancro está relacionado coa arquitectura arbórea que levamos no noso interior, coas células do cambium exitentes ao longo do tronco da planta con función reparadora grazas a todo o seu potencial de futuros e relacións químicas para recompoñerse e reorganizarse ante calquera imprevisto químico, polo que engadir máis química a este tipo de células non é a mellor opción. Mellor a cohibición e a concavidade.
Coa poda é a mesma cuestión só que as xemas de floración están máis preto unhas das outras e cambia a xeometría da árbore.
 |
| Es como una pirámide |
https://mmegias.webs.uvigo.es/1-vegetal/v-imagenes-grandes/meristemo_primario_caulinar.php
© Marcos Castro Vilas, arquitecto
No hay comentarios:
Publicar un comentario