Cara a unha nova glaciación

 

 

 

Partindo da premisa, climatoloxicamente falando, de que o casquete polar nos protexe do frío do espazo exterior e de que a Terra pola súa posición con respecto ao sol é tendente de por si a un clima moito máis cálido e temperado que o actual, o cal nos insire de forma irremediábel nunha dinámica que conduce ao derretemento do polo Ártico para converter o océano Atlántico nunha auténtica maquinaria convectiva de absorción de frío do espazo exterior para inxectalo por convección oceánica ao resto do planeta, alterando dese modo tódalas variables climatolóxicas nun patrón exacerbado e pendular de frío-calor que nos levará en última instancia cara a unha nova glaciación que xere un novo casquete polar de dimensións semellantes a Antártida para que se estabilice novamente o clima. Pero iso será dentro de miles de anos.
A orixe das glaciacións reside polo tanto na alternancia de dous factores e non tanto nunha desviación do eixo magnético da Terra. Por un lado a tendencia da propia Terra a quencerse pois a súa temperatura normal é máis elevada da actual e por outro lado unha cuestión xeométrica ou de disposición dos océanos e dos continentes como é a existencia dun océano no polo norte que intesifica ou acusa a convección de frío do espazo exterior.
E aínda que poidese parecer que ao derreter o polo Ártico co quecemento global estamos a facilitar a entrada de frío e así dese modo reverter os valores climatolóxicos normais e incluso restablecer o tamaño do devandito casquete polar, o que estamos a facer realmente, nun entorno desenfreado e atoleirado de quecemento global, é aumentar aínda máis a superficie total de xeo que se derrete cada ano nunha especie de dinámica pendular increscente que a longo prazo empeora o comportamento bipolar do clima, rompendo a súa delicada estabilidade e empurrándonos cara a unha nova e inevitábel glaciación como consecuencia de exacerbar o devandito comportamento pendular do clima na Terra.
A Terra, pola súa posición respecto ao sol, tende ao sobrequecemento. No tamaño preciso da superficie dos casquetes polares así como na precisa superficie de derretemento anual do xeo Ártico reside a estabilidade do clima do que gozou a Terra ata os nosos días e que freaba ou estabilizaba o sobrequecemento natural e intrínseco que sempre conduce cara unha nova glaciación. Un tamaño determinado do casquete polar e da superficie de desxeo transformaba a dinámica pendular do noso clima nunha leve oscilación controlada, constante e estable no tempo. Agora hai que esperar a unha nova glaciación coa súa consecuente remisión para xerar un casquete polar de dimensións axeitadas para proporcionar novamente estabilidade ao clima da Terra.
Entre os fenómenos climatolóxicos imprevesíbeis como consecuencia de avivar un patrón convectivo que inxecta frío do espazo exterior nun entorno simultaneo de quecemento global están as primaveras cada vez máis agresivas e frías por mor dun desxeo brusco e rápido no tempo que provoca unha inxección maior de frío que colide ao mesmo tempo coa dinámica de quentamento global que fomenta, pola contra, primaveras máis cálidas e máis húmidas e máis tropicais. O mesmo ocorre ao final do verán onde o calor excesivo do verán, acumulado nos mares e nos océanos, colide coa entrada brusca e temperá de frío que se produce a través do polo Ártico pola ausencia da outrora protectora capa de xeo do casquete polar sobre todo nos meses de setembro, outubro e novembro. Isto tradúcese en agresivos furacáns no oceáno Atlántico durante o mes de outubro e tamén en extremas "gotas frías ou danas" no Mediterráneo durante o mes de outubro con temperaturas en altura de -70 °C.

 

 

Desxeo máis agresivo na primavera

 

Dana no Mediterráneo no mes de outubro

A ausencia de casquete polar no final de verán e no outono intensifica o efecto embude dos polos respecto ao espazo exterior, favorecendo a aparición de auroras boreais de maior intensidade e en latitudes moito máis meridionais. Todo iso responde a deformación e a destrución do casquete polar. Ao noso planeta cústalle cada vez máis xerar banquisa polar no inverno o que se traduce en gráficas de xeo ártico cada vez máis romas ou horizontais con respecto ao tempo. Ese frío absórbeo o mar e o océano e nun proceso convectivo exténdeo pola Terra. Esta incorporación convectiva e agresiva de frío tradúcese durante o inverno en fenómenos tamén extremos como a borrasca "Filomena" onde se produce unha rotura do vórtice polar pola debilidade do casquete polar e unha vaga de aire frío despréndese dos polos e choca coas masas húmidas e tropicais de latitudes cada vez máis septentrionais.

 

Desprazamento á dereita do xeo ártico. Filomena 2021

Desprazamento á dereita do xeo Ártico. Inverno 2025

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

Metástase II_Crecemento e xemas de floración en frutais

                                         https://es.wikipedia.org/wiki/C%C3%A1mbium

 

Sen poda, o crecemento anual e de borde da árbore froiteira excita e fai migrar "dende o núcleo" a xema de floración (célula-nai ou embrionaria) correspondente a ese crecemento e que se situará tamén no lugar de borde que lle corresponde segundo ese crecemento e que desembocará nunha flor para o ano seguinte. Cada flor supón unha nova fractalidade, unha nova construción (metástase), unha vontade elástica de ser. Sen metástase non habería froita.

As especies de plantas son diferentes unhas das outras do mesmo xeito que as persoas somos diferentes unhas das outras porque temos diferente carácter ou personalidade ou diferente constitución moitas veces como consecuencia da nosa diferente interacción co medio ambiente e tamén froito da antedita vontade elástica de ser, e é en función destas diferenzas que as florescencias son tamén diferentes nunhas plantas con respecto ás outras, pois as flores non deixan de ser "híbridos xenéticos ou de xenes", rozando a sexualidade cuasi-celular, entre células-nai da planta que son migrantes e que poden dar orixe ás xemas apicais, as follas ou as flores mesmas, e os xenes verdes das células vexetais propias da planta que aportan o crecemento e o desenvolmento fractal da flor, xa que logo ou daquela, o carácter da planta. A flor non deixa de ser unha nova fractalidade que responde ás leis da vontade elástica de ser, un "híbrido xenético cuasi-celular", unha folla maqueada ou tuneada por unha serie de xenes con diferentes funcións que interactúan ou se mesturan cos xenes vexetais e verdes de crecemento das follas e dos talos.

O cancro está relacionado coa arquitectura arbórea que levamos no noso interior, coas células do cambium exitentes ao longo do tronco da planta con función reparadora grazas a todo o seu potencial de futuros e relacións químicas para recompoñerse e reorganizarse ante calquera imprevisto químico, polo que engadir máis química a este tipo de células non é a mellor opción. Mellor a cohibición e a concavidade.

 

Coa poda é a mesma cuestión só que as xemas de floración están máis preto unhas das outras e cambia a xeometría da árbore.

Es como una pirámide

          https://mmegias.webs.uvigo.es/1-vegetal/v-imagenes-grandes/meristemo_primario_caulinar.php

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

 

Desmontando a mecánica cuántica

 

 

 

Antes que nada dicir que a mecánica cuántica é unha mecánica profundamente arquitectónica, de aí o meu particular interese por ela, na medida en que se basea en arrincar unha historia a unha nube de elasticidade, de relacións ou de posibilidades.
Moitas veces á mecánica cuántica atribuénselle propiedades fantásticas ou cuasi-máxicas, mais toda a maxia da mecánica cuántica estriba ou apoiase no feito de que a elasticidade sempre constrúe xerando unha topografía de tal xeito que a realidade convírtese, nalgúns casos máis ca noutros, nunha historia arrincada a unha nube de probabilidades ou de posibilidades, a elasticidade ten vida propia pese a que isto non gosta moito ós físicos ou non o acaban de entender de todo ben. 

Preguntarse se o gato de Schrodinger está vivo ou morto ao mesmo tempo ten a mesma profundidade intelectual e filosófica que preguntarse se o teu veciño da aldea que emigrou a Londres está vivo ou está morto, pois ata que non tes noticias del non o sabes. Outro dos fenómenos cuánticos que está rodeado dunha auréola de maxia e de misterio é o famoso entrelazamento cuántico que ao igual que a propia mecánica cuántica basea a súa maxia no feito anteriormente sinalado de que a elasticidade sempre constrúe xerando unha topografía, isto é, a elasticidade ten a capacidade de imaxinar, de crear futuros e de compartir información, de tal forma que cando determinamos unha cousa podemos determinar outra aínda que estea separada milleiros de kilómetros. Neste senso dedúcese unha importante consecuencia do entrelazamento cuántico e é que a elasticidade simplemente "é" e non entende de distancias. Deste xeito o misterio que acompaña ó fenómeno do entrelazamento cuántico ten a mesma profundidade intelectual que cando ti compartes certa información na túa vida cotiá que che permite construír futuros e imaxinar e mesmo chegar a saber que cando ti estás ceando e determinas unha medida, automáticamente podes tamén saber que a túa parella ou o teu familiar ou o teu amigo está saíndo do traballo aínda que vos separen milleiros de kilómetros de distancia.
Evolutivamente falando o entrelazamento cuántico tamén está presente na natureza entre especies aparentemente separadas e distanciadas no tempo e no espazo, de tal xeito que cando nunha delas determinas un rasgo tamén estás a determinar un rasgo na outra especie e todo porque comparten información e imaxinación nunha nube "virtual" de relacións bioquímicas. É o caso, por exemplo, dos pitiños de paxaro que reproducen na súa penuxe a cor dunha eiruga moi velenosa ou noutros moitos casos onde as propiedades dos sistemas ecolóxicos están interconectadas nunha especie de "nube virtual" de relacións bioquímicas.

¿Realmente existe o imaxinado? Ante esta pregunta moi habitual a resposta sería; non e si, o imaxinado non existe, son cousas túas, dicimos coloquialmente, un modo de existencia cuasi-virtual ou semi-virtual, mais e con todo, o imaxinado ten a capacidade de influír na túa historia vital e mesmo o podes arrincar desa nube virtual ou desa topografía e traelo cara a realidade, cara a túa liña ou historia vital tal e como postula a mecánica cuántica ou tal que foses unha tecedora. Entón dicimos de forma coloquial que os desexos fanse realidade. Xa que logo podemos inferir que tamén a nivel macroscópico a realidade, o observable, o tanxible é unha historia arrincada a unha nube de relacións porque a elasticidade sempre constrúe xerando unha topografía, pasados que constrúen futuros e futuros que constrúen pasados. O concepto de realidade é un concepto heterodoxo, difuso e téxtil, con existencias de diferente tipo ou a diferente nivel. A elasticidade constrúe historias dende a fractalidade e repite a mesma arquitectura nun electrón, nunha árbore, nunha pirámide, no cerebro ou mesmo no proceso de inflación cósmica.

 

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

 

 

Estructura de vacío

 

 

Autor: koto_feja

 

 

El vacío tiene estructura que permite que las cosas y la materia tengan consistencia. Cuando colocamos una silla en un espacio vacío, la propia estructura de vacío la ancla en el mismo vacío con millones de chinchetas o de fuerzas de acción-reacción, de tal forma que cuando movemos una silla tenemos que ir arrancando cada una de esas chinchetas o anclajes que anclan la silla al vacío y somos conscientes de la magnitud de la masa de la propia silla. De este concepto deriva el concepto de gravedad y el concepto de campo de Higgs, de tal forma que la Tierra está anclada a la estructura de vacío y debido a su enorme masa llega incluso a deformar la estructura de vacío generando la conocida fuerza de gravedad que se convierte de este modo en una propiedad emergente de un mecanismo estructural que se repite tanto en las partículas más pequeñas (electrones, protones) como en los planetas más grandes y es en este anclaje a la estructura de vacío en el cual se basa el concepto del bosón de Higgs. Siempre creí que la materia y la existencia vascula o emerge de la lucha entre dos principios contrapuestos que chocan entre sí, entre dos principios de acción y reacción que buscan un equilibrio y una estabilidad convergente como cuando apoyamos nuestra mano en la pared y no nos caemos porque  la pared está ejerciendo un esfuerzo contrario de igual magnitud, pues de igual manera actúa la estructura de vacío. Resulta fácil pensar ahora que si existe una estructura de vacío es porque también existe un estado contrario de ausencia de estructura de vacío y que tiene la capacidad de generarlo, una realidad plástica y fluyente, la nada, que en su discurrir infinito y divergente tiene la capacidad de generar convergencias infinitas, esto es, elasticidad y estructura de vacío, que al ser una realidad elástica es relativa.

© Marcos Castro Vilas, arquitecto