Metástase II_Crecemento e xemas de floración en frutais

                                         https://es.wikipedia.org/wiki/C%C3%A1mbium

 

Sen poda, o crecemento anual e de borde da árbore froiteira excita e fai migrar "dende o núcleo" a xema de floración (célula-nai ou embrionaria) correspondente a ese crecemento e que se situará tamén no lugar de borde que lle corresponde segundo ese crecemento e que desembocará nunha flor para o ano seguinte. Cada flor supón unha nova fractalidade, unha nova construción (metástase), unha vontade elástica de ser. As especies de plantas son diferentes unhas das outras do mesmo xeito que as persoas somos diferentes unhas das outras porque temos diferente carácter ou personalidade ou diferente constitución moitas veces como consecuencia da nosa diferente interacción co medio ambiente e tamén froito da antedita vontade elástica de ser, e é en función destas diferenzas que as florescencias son tamén diferentes nunhas plantas con respecto ás outras, pois as flores non deixan de ser "híbridos xenéticos ou de xenes", rozando a sexualidade cuasi-celular, entre células-nai da planta que son migrantes e que poden dar orixe ás xemas apicais, as follas ou as flores mesmas, e os xenes verdes das células vexetais propias da planta que aportan o crecemento e o desenvolmento fractal da flor, xa que logo ou daquela, o carácter da planta. A flor non deixa de ser unha nova fractalidade que responde ás leis da vontade elástica de ser, un "híbrido xenético cuasi-celular", unha folla maqueada ou tuneada por unha serie de xenes con diferentes funcións que interactúan ou se mesturan cos xenes vexetais e verdes de crecemento das follas e dos talos.

 

Coa poda é a mesma cuestión só que as xemas de floración están máis preto unhas das outras e cambia a xeometría da árbore.

Es como una pirámide

          https://mmegias.webs.uvigo.es/1-vegetal/v-imagenes-grandes/meristemo_primario_caulinar.php

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

 

Desmontando a mecánica cuántica

 

 

 

Antes que nada dicir que a mecánica cuántica é unha mecánica profundamente arquitectónica, de aí o meu particular interese por ela.
Moitas veces á mecánica cuántica atribuénselle propiedades fantásticas ou cuasi-máxicas, mais toda a maxia da mecánica cuántica estriba ou apoiase no feito de que a elasticidade sempre constrúe xerando unha topografía de tal xeito que a realidade convírtese, nalgúns casos máis ca noutros, nunha historia arrincada a unha nube de probabilidades, a elasticidade ten vida propia pese a que isto non gosta moito ós físicos ou non o acaban de entender de todo ben. Preguntarse se o gato de Schrodinger está vivo ou morto ao mesmo tempo ten a mesma profundidade intelectual e filosófica que preguntarse se o teu veciño da aldea que emigrou a Londres está vivo ou está morto, pois ata que non tes noticias del non o sabes. Outro dos fenómenos cuánticos que está rodeado dunha auréola de maxia e de misterio é o famoso entrelazamento cuántico que ao igual que a propia mecánica cuántica basea a súa maxia no feito anteriormente sinalado de que a elasticidade sempre constrúe xerando unha topografía, isto é, a elasticidade ten a capacidade de imaxinar, de crear futuros e de compartir información, de tal forma que cando determinamos unha cousa podemos determinar outra aínda que estea separada milleiros de kilómetros. Neste senso dedúcese unha importante consecuencia do entrelazamento cuántico e é que a elasticidade simplemente "é" e non entende de distancias. Deste xeito o misterio que acompaña ó fenómeno do entrelazamento cuántico ten a mesma profundidade intelectual que cando ti compartes certa información na túa vida cotiá que che permite construír futuros e imaxinar e mesmo chegar a saber que cando ti estás cenando e determinas unha medida, automáticamente podes tamén saber que a túa parella ou o teu familiar ou o teu amigo está saíndo do traballo aínda que vos separen milleiros de kilómetros de distancia.
Evolutivamente falando o entrelazamento cuántico tamén está presente na natureza entre especies aparentemente separadas e distanciadas no tempo e no espazo, de tal xeito que cando nunha delas determinas un rasgo tamén estás a determinar un rasgo na outra especie e todo porque comparten información e imaxinación nunha nube "virtual" de relacións bioquímicas. É o caso, por exemplo, dos pitiños de paxaro que reproducen na súa penuxe a cor dunha eiruga moi velenosa ou noutros moitos casos onde as propiedades dos sistemas ecolóxicos están interconectadas nunha especie de "nube virtual" de relacións bioquímicas.

 

 

 

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

 

 

Estructura de vacío

 

 

Autor: koto_feja

 

 

El vacío tiene estructura que permite que las cosas y la materia tengan consistencia. Cuando colocamos una silla en un espacio vacío, la propia estructura de vacío la ancla en el mismo vacío con millones de chinchetas o de fuerzas de acción-reacción, de tal forma que cuando movemos una silla tenemos que ir arrancando cada una de esas chinchetas o anclajes que anclan la silla al vacío y somos conscientes de la magnitud de la masa de la propia silla. De este concepto deriva el concepto de gravedad y el concepto de campo de Higgs, de tal forma que la Tierra está anclada a la estructura de vacío y debido a su enorme masa llega incluso a deformar la estructura de vacío generando la conocida fuerza de gravedad que se convierte de este modo en una propiedad emergente de un mecanismo estructural que se repite tanto en las partículas más pequeñas (electrones, protones) como en los planetas más grandes y es en este anclaje a la estructura de vacío en el cual se basa el concepto del bosón de Higgs. Siempre creí que la materia y la existencia vascula o emerge de la lucha entre dos principios contrapuestos que chocan entre sí, entre dos principios de acción y reacción que buscan un equilibrio y una estabilidad convergente como cuando apoyamos nuestra mano en la pared y no nos caemos porque  la pared está ejerciendo un esfuerzo contrario de igual magnitud, pues de igual manera actúa la estructura de vacío. Resulta fácil pensar ahora que si existe una estructura de vacío es porque también existe un estado contrario de ausencia de estructura de vacío y que tiene la capacidad de generarlo, una realidad plástica y fluyente, la nada, que en su discurrir infinito y divergente tiene la capacidad de generar convergencias infinitas, esto es, elasticidad y estructura de vacío, que al ser una realidad elástica es relativa.

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

EVOLUTIONIS TEMPUS

 

 

 

O concepto de tempo é unha derivada ou unha consecuencia de que a elasticidade e os sistemas elásticos sempre constrúen xerando unha nube de elasticidade ou unha topografía cunhas dimensións ou cuns límites que podemos considerar todo como un presente ou mesmo coma un futuro que modifica un presente, futuros que modifican presentes que a súa vez xeran novos futuros, desprazando deste xeito a topografía e os instantes presentes considerados serán agora pasado, de igual forma a como avanza un verme. Máis que considerar o tempo como un fenómeno instantáneo, hai que considerar o feito temporal como un fenómeno elástico, como un ancho de banda ou unha banda temporal que pode viaxar ó futuro e do futuro ó pasado, mais ao fin acaba avanzando.
O concepto de pasado, presente e futuro, o espazo-tempo, formalízase ao mesmo tempo que se crea unha topografía de relacións. O espazo-tempo non deixa de ser o mesmo, unha topografía, e é por isto que os adverbios "antes" e "despois" son ó mesmo tempo adverbios de tempo e de espazo, de lugar e de tempo. Cando hai relación e hai topografía, o presente, o pasado e o futuro son unha mera convención segundo nos situamos e nos sitúan nesa topografía. É a relación a que fai que algo distanciado no espazo ou espacialmente, pasado-presente e futuro, sexan ao mesmo tempo presente. Niso estriba a maxia do espazo-tempo que é ao mesmo tempo topografía e relación. A elasticidade constrúe topografías de relación e para narrar como estas relacións teñen lugar e dan lugar a unha historia usamos o antes e o despois, o pasado e o futuro.
Calquera nube de relacións é susceptíbel de xerar unha alforxa de pasados e unha alforxa de futuros que interaccionan entre eles para arrincar unha historia lineal. As nubes de elasticidade ou de relacións acaban creando dende un punto de vista temporal sistemas de pasados que constrúen futuros e futuros que inflúen aparentemente no pasado e é por este mecanismo recíproco polo cal as nubes de elasticidade ou os sistemas elásticos evolucionan, pero realmente só existe presente e futuro, o futuro modifica o presente que pasa a ser pasado se consideramos outro instante presente diferente, e daquela podemos afirmar ou concluír que o futuro modificou o pasado para actuar de modo intelixente nese instante presente. Realmente o pasado non existe pois cando construímos un pasado estamos desprazando a nube de elasticidade ou a topografía para xerar un novo instante presente.
A frecha do tempo radica en que a elasticidade sempre constrúe e a iso chamámolo futuros e cando nos desprazamos ou desprazamos esa topografía entón xorde o antes e o despois e aparece o pasado.

 

 

 

 

A frecha do tempo
Deste xeito podemos describir o avance da frecha do tempo da seguinte maneira: un instante presente constrúe futuros xerando unha topografía ou nube de elasticidade, eses futuros afectan ou inflúen neste noso presente e daquela comezamos a construír un pasado que nos leva ou conduce cara un novo instante presente respecto ao instante presente considerado con anterioridade, que agora será pasado e por iso dicimos que estamos construíndo un pasado do mesmo xeito que construímos un futuro, e desta maneira avanza a frecha do tempo, como unha tecedora ou como unha eiruga que se move. O pasado constrúe futuros e o futuro modifica o presente que decontado se incorporará á bolsa de pasados e así é o discorrer da frecha do tempo. O primeiro presente convírtese agora en pasado e chegamos a conclusión de que o futuro pode aparentemente modificar o pasado. Todo isto é debido a que o concepto de tempo xorde de que a elasticidade sempre constrúe (vontade divina) xerando unha topografía, futuros que modifican presentes que a súa vez xeran novos futuros, desprazando esa topografía e incluíndo os instantes presentes na alforxa do pasado. Recapitulando, o que fai o verme ou a nube de elasticidade é o seguinte: uns pasados constrúen uns futuros e eses futuros interactúan co pasado-presente, mais non con todos por igual, cuns máis que cos outros, entón algúns pasados-presentes acabarán morrendo ou xa non son necesarios e os que son útiles ou funcionais xeran a súa vez novos futuros tamén diferentes que expanden a área topográfica como unha masa de pizza ó ser estirada coas mans ou como unha mancha de aceite, e así móvese e avanza a frecha do tempo, o universo e a evolución. Que os novos futuros se creen e algúns pasados desaparezan para sempre é o que provoca que a frecha do tempo avance porque os pasados que quedan xa xeran novos e diferentes futuros. O novo presente convirte o anterior en pasado e a súa vez xerará novos futuros e deste xeito o tempo avanza e crea unha historia arrincada a unha nube de elasticidade. Os pasados-presentes crean futuros e os futuros modifican eses presentes que serán pasados ó considerarmos outro instante como presente e esta dinámica progresiva e recíproca a que fai que os sistemas elásticos avancen e evolucionen. O pasado constrúe futuros e o futuro ten a capacidade de modificar o presente que moi pronto será pasado polo que dicimos comunmente que o futuro ten a capacidade aparente de modificar o pasado para actuar de xeito intelixente nun tempo posterior considerado agora presente, tal que Xano. O deus Xano posuía a facultade de ver pasado e futuro de forma simultánea para poder obrar con sabedoría no tempo presente. O deus Xano dotouno da posibilidade de ver o pasado e o futuro ó mesmo tempo e así poder tomar decisións sabias e xustas. O deus Xano ten unha dobre interpretación espazo-tempo, por un lado, dende un punto de vista espacial e cartográfico, Xano mira a oriente e a occidente e, dende un punto de vista temporal, Xano mira ao pasado e ao futuro para ter un instante presente intelixente.

 

 

 

 

 

 

O tempo constrúe unha historia
Realmente o concepto de tempo maniféstase cando te desprazas pola topografía arrincando unha historia ou unha traxectoria. A realidade brota da constante interacción entre o pasado e o futuro. O pasado constrúe futuros e os futuros modifican o presente que pronto será pasado e así constrúese unha historia. O meu timeline de twitter comeza do seguinte xeito: "Arrinco historias de nubes de elasticidade...porque a elasticidade sempre constrúe...xerando unha topografía...pasados que constrúen futuros e futuros que constrúen pasados, tal que Xano". Edgar Allan Poe remata o seu libro "Eureka, un poema en prosa" co concepto de reciprocidade adaptativa segundo a cal a causa e o efecto son intercambiábeis, como nas boas novelas, pasados que constrúen futuros e futuros que constrúen pasados, tal que Xano, deus da masonería.

Deseño
Cando observamos aos seres vivos dános a impresión de que o fenómeno evolutivo ou a natureza pensa porque son historias arrincadas a unha nube de probabilidades onde se constrúen futuros e onde os futuros teñen a opción de modificar aparentemente o pasado-presente. Así é o deseño, onde o pasado e o futuro son conceptos recíprocos. O pasado constrúe ou imaxina un futuro e o futuro constrúe aparentemente un pasado mediante o cal materializamos ou creamos nun novo instante presente o obxecto imaxinado no futuro previamente. Non é o mesmo que o pasado modifique ó futuro e que o futuro modifique o pasado a que o futuro modifique o pasado e o pasado modifique o futuro. No primeiro caso reside a maxia da xeometría fractal. Toda migración constitúe un pasado que constrúe un futuro pero tamén, e segundo o principio de reciprocidade ou reversibilidade inherente á vida, de forma simultánea ese futuro ten a capacidade de construír un pasado e é por este motivo que as aves migratorias saben regresar.

Estamos construídos de futuros
Estamos construídos de futuros. Estamos feitos de futuros construídos por pasados. Tódolos sistemas elásticos son susceptíbeis de xerar nubes de futuros. O que define a topografía do espazo-tempo é que a elasticidade sempre constrúe e a esas construcións ou relacións chamámolas futuros por estaren espacialmente e virtualmente alonxadas de nós nese plano topográfico. O futuro é unha escolla dentro da nube de elasticidade para construír unha historia presente e observable "i'm going to". De feito a consciencia é elexir e traer ó presente o máis probable para construír unha historia. Os arquitectos estamos fartos de ver de que xeito as estruturas xeran futuros e como eses futuros volven cara atrás para reorganizaren novamente os momentos e os esforzos da estrutura que os deron orixe.

Futuros presentes
A relación fai que os futuros estean presentes. A maxia do tempo e das chamadas viaxes no tempo estriba ou radica en que o que chamamos pasado e futuro poden ser tamén ao mesmo tempo presente gracias á relación. Na película "A casa do lago", onde a mediciña e a arquitectura van da man, confírmanse dous preceptos temporais moi masónicos, o primeiro é que os futuros están aí, son relacións, e o segundo é que o futuro ten a capacidade aparente de modificar o pasado para así ter un presente intelixente, o futuro ten a capacidade de modificar o pasado-presente a través de cartas "proféticas" ata acadar a converxencia e o sincronismo temporal na mesma realidade e na mesma historia. Tamén na serie "Dark", a mellor serie de Netflix, lémbrase ou afírmase que o futuro ten a capacidade de modificar o pasado.
As relacións non entenden de pasado e de futuro, simplemente existen e son, e é ao considerarmos un instante presente e actual para esas relacións cando estas converxen e cando establecemos un pasado e un futuro na historia lineal fabricada. A maxia da evolución na natureza estriba e se fundamenta en que o pasado e o futuro están moi presentes, deste modo coido que a nube de elasticidade pode ser toda ela considerada un presente pero tamén futuro e pasado ao mesmo tempo. É a topografía das relacións as que fan que o futuro e o pasado estean e sexan moi presentes. Cando digo, evolutivamente falando, que os futuros están aí pero que non os vemos, refírome por exemplo ó penuxe das cabaciñas novas e como algo totalmente secundario e inapreciábel, unha fractalidade agochada, pode converterse nuns poderosos pinchos e nun futuro evolutivo seren os cornos dunha vaca. Do mesmo xeito a cor azul das patas dun alcatraz poden ser o futuro acubillado dalgunha relación oculta ou mesmo detrás do debuxo dunha pelaxe ou dunha plumaxe pode existir unha relación ou un futuro acubillado, un futuro en estado de latencia. Un intrascendente lóbulo nunha parte intrascendente do corpo humano pode ser un reservorio dun futuro que afecte á forma e desenvolvemento de calquera outro órgano. Falando da cotiandade, os futuros están aí e así cando entramos nunha panadaría e hai unha veciña relatando que o seu fillo tivo unha experiencia negativa nunha viaxe ou nun hotel determinado, todo iso constitúe un futuro que está modificando un pasado para ter un presente intelixente, pois se ti tiñas previsto aloxarte nese hotel agora cambiarás o teu destino e a túa historia vital. Ou cando o amigo dun amigo cóntache que non volvería a traballar na hostelería polas condicións laborais estache xerando un futuro ou unha información futura que che pode condicionar.

O futuro xa foi. As profecías
Da mesma maneira que o futuro modifica o presente podemos dicir que o futuro tamén modifica aparentemente o pasado dependendo do instante presente considerado. É o concepto de profecía segundo o cal o futuro xa foi.
O futuro xa foi é unha frase chea de fundamento cuántico e é tan desconcertante como as xeometrías de Calabi-Yau. O futuro xa foi e soamente temos que deprender del para ter un presente intelixente. Que saibades que o futuro xa foi e só nos queda aprender del. O futuro xa foi e só temos que descubrilo e aprender del. Daquela os arqueólogos non descubren o pasado, ás veces amosan o futuro. Do mesmo xeito e se cadra os africanos veñen do futuro e nin nós nin eles o saben. Agora que vimos o futuro só nos queda construírmos un pasado que nos leve a él para ter un presente intelixente.

 

 

 

 

 

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

Evolución humana

 

 

 

Cuando sepáis que la evolución consiste en mermar y exacerbar fractalidades, entonces entenderéis al hombre de Neandertal.

Quien no conoce las verdaderas reglas de la evolución no sabrá que, lo que nos parece muy moderno puede ser muy antiguo, y todo por culpa del hombre de Neandertal, y lo que nos parece antiguo es moderno también por culpa del hombre de Neandertal.

Con esto quiero decir que Homo antecessor nunca dejó de ser Homo sapiens, y lo antiguo se convierte en moderno, y el Homo neandertal, debido al aislamiento y a las condiciones climáticas extremas de Europa, exacerbó las características anatómicas más "brutas" y menos "gráciles" del Homo heidelbergensis, convirtiendo de esta manera lo más moderno, cronológicamente hablando, en antiguo. Todo es una cuestión de clima, geografía y evolución. El aislamiento geográfico de las poblaciones compuestas por pocos individuos también es un factor o agente evolutivo básico para exacerbar o mermar rasgos anatómicos en poblaciones aisladas, es el caso de Homo heidelbergensis y Homo rhodesiensis.

Homo antecessor puede poseer rasgos de Homo heidelbergensis suavizados por hibridación de individuos procedentes del norte de Europa o bien ser rasgos inherentes y comunes al proceso evolutivo. Lo que sí demostró la genética y la proteómica es que Homo neandertal se originó en Próximo Oriente o Anatolia a partir de poblaciones locales de Homo heidelbergensis, no siendo, por tanto, Homo antecessor de Atapuerca el antepasado genético e inmediato de estas poblaciones, aunque sí puede ser un antepasado cronológico en el discurso evolutivo de las diferentes ramas o familias humanas.

 

© Marcos Castro Vilas, arquitecto

 

 

 

GNOSE

Na vida hai que ter claro a diferenza entre percibir e coñecer pois percibir a realidade convértete nun fascista-darwinista de ideoloxía animal que pensa ou cre que a evolución baséase na súa esencia en favorecer aos máis favorecidos os cales están sometidos a unha constante e inclemente selección natural que lles amarga a vida e a súa existencia e que mesmo ten a capacidade de promocionar as supostas e máis azarosas, arbitrarias e insignificantes mutacións xenéticas, pero a realidade e a verdade é que a selección natural non é o motor da evolución. 

A sucesión dos feitos ou o relato ben sendo o mesmo, mais nin os tempos nin a esencia é a mesma, cantas veces os relatos coinciden pero a realidade oculta dos feitos é moi diferente. Os animais, na súa esencia, fundamentalmente perciben pero descoñecen, e aínda así teño as miñas dúbidas da súa consciencia ó respecto, o que os converte maioritariamente en darwinistas-fascistas. Pero a evolución ten outros alicerces máis fondos que aínda que parezan semellantes en esencia non o son en absoluto e que son ámbito de estudo para a gnose, como porta de acceso ao coñecemento en profundidade. O darwinismo non deixa de ser un aditivo da vida, un mellorante da evolución, que favorece aos máis favorecidos, mais o ingrediente principal da evolución é unha cuestión de estudo que atinxe á gnose. É a loita maniquea, en bucle e sen fin, das aguias contra o compás e o motivo polo que os fascistas-darwinistas aborrecen á masonería como a ciencia que abre as portas do oculto e do hermético, da gnose e do coñecemento.

A realidade é dual e excluínte, constrúes namentres te deixan, onde unha parte mata á outra pero non ó revés, e a outra parte so lle queda defenderse no seu afán continuo por construír, mais niso reside o secreto da evolución. Digamos que somos froito ou xurdimos do choque entre a infinitude que diverxe e a infinitude que converxe, pois cando a infinitude diverxe ás veces cambia de sentido e entón a infinitude converxe e xera unha burbulla que se infla ata ser oprimida novamante pola infinitude diverxente. Xa que logo, a finitude xorde do choque ou do equilibrio entre a infinitude converxente e a infinitude diverxente. Por iso cando un tumor ou o cancro desenvolve unha fractalidade ten necesariamente que desactivar as chaves da cohibición e é nesas mutacións da beira escura da cohibición onde hai que actuar e volvelas a activar de novo para acadar unha terapia exitosa contra o cancro. Deste xeito para que un cancro se desenvolva hai que apagar as chaves da cohibición, e supoño que para que remita haberá que facer o contrario, acender as chaves da cohibición.

Vivir é esquivar e constrúes se te deixan. A este respecto existe unha personaxe mitolóxica do entroido zamorano e sardo chamada filonzana ou filandorra que, no seu papel de moura tecedora e construtora de megalitos, é unha deusa dadora de vida na súa función como tecedora do fío da vida pero tamén posúe as tesoiras que o poden cortar en calquera intre. Ben é sabido que os celtas e o celtismo máis auténtico e xenuino parte do caos como primeira estratexia organizativa, constituíndo a principal aportación da compoñente africana ao celtismo, mais a plasticidade tamén alimenta a envexa e o odio, a plasticidade hai que sabela xestionar porque da hostias como panes.

Seguindo coa cuestión, os físicos descoñecen por completo que existe unha "vontade divina e natural" da elasticidade que sempre constrúe e que favorece as partes máis resistentes da estrutura e, cando ten a opción ou se lle da a opción de manifestarse ou de expresarse en liberdade, entón, a realidade convértese nunha historia arrincada a unha nube de probabilidades ou nube de elasticidade, concepto estrano e anti-intuitivo no que se basea a mecánica cuántica, aparentemente tan difícil de entender para os mesmos físicos. Como a elasticidade pode ter vida propia sen o noso control, pregúntanse os físicos. ¿Existe ou non existe o imaxinado?, non obstante ten a capacidade de modificar o comportamento do observable pero non pertence ao observable ou medible e xeralmente traemos cara o observable o máis probable. A este respecto, ante a pregunta habitual de ¿que é a consciencia?, pois a consciencia é arrincar unha historia a unha nube de probabilidades, é traer ó máis probable á realidade e tecer ou construír deste xeito unha historia ou un fenómeno físico observable. Neste senso, o método de Cross, ou contas da vella para o cálculo de estruturas, baséase en xerar constantemente futuros que obrigan a reorganizar os esforzos que os orixinaron nun primeiro momento, nunha especie de "toma e daca" converxente ata acadar un estado final ou límite de equilibrio. Mesmo semella que existe un certo paralelismo entre o fenómeno da observación na mecánica cuántica e o feito de colocar unha carga puntual nunha estrutura, pois ó final de contas trátase de arrincar unha historia converxente a unha nube de elasticidade. Medir ou observar é poñer unha coacción, é poñer unha carga. Moitos biólogos mesmo cren ver a Deus cando observan por exemplo traballar a un ribosoma ou cando observan a un fagocito perseguir a unha bacteria, mais eu simplemente vexo a "vontade divina" da elasticidade que sempre constrúe e que evolucionou de tal xeito que só sabe construír ou relacionarse desa maneira.

A flor da pentalfa ou pentagrama pitagórico representa a construción na natureza baseada na proporción áurea, onde a relación da parte e a mesma que a relación do todo, nunha sorte de reiteración continua ou fractalidade.

 
© Marcos Castro Vilas, arquitecto
 

 

Apéndice á philosophiae zoologica quantica

 

Mermar ou exacerbar fractalidades para buscar a adaptabilidade permítenos explicar o mimetismo e a camuflaxe. A fractalidade, se está nas súas mans, nos seus pasados e polo tanto nas súas posibilidades, sempre busca a maior adaptabilidade. É a vontade divina da elasticidade que sempre constrúe. A fractalidade exacérbase buscando a máxima adaptabilidade co medio e coa contorna, coma o pezuño dun ungulado, e do mesmo xeito un insecto palo ou unha mantis flor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Outras veces a fractalidade exacérbase, coma outro mecanismo de defensa calquera, coma un corno ou coma un aguillón ou coma un pincho nunha planta, para aparentar ser un becho máis grande do que un é na realidade.

 

 

 

 

E outras veces as fractalidades desenvólvense nun entorno ou nunha vida totalmente ás escuras, nas fonduras das tebras, onde reina a escuridade máis absoluta e onde habitan as augas do Nun, da plasticidade e do mal. 

 

 

 

 

 

 

A ciencia do volume xera dous estados diferenciados ou maniqueos, por un lado un estado de excitación e por outro lado un estado de represión ou cohibición por contacto que dende un punto de vista ontolóxico tradúcense en dous tipos de emocións, isto é, emocións exacerbadoras (ledicia, ira, metástase) e emocións mermadoras (medo, tristura, apoptose). As emocións son potentes catalizadores para mermar ou exacerbar fractalidades, a ledicia o medo ou o estrés xogan un importante papel dende o punto de vista ontolóxico. As emocións son a parte máis animal, primitiva e fonda de nós, os animais e tamén as plantas son todo emocións. Por norma xeral, a ledicia e a ira son emocións exacerbadoras namentres que o medo e a tristeza son emocións mermadoras ou cohibidoras. A ira e o estrés, e tamén o medo, como emoción secundaria ou causal, ten a capacidade de exacerbar fractalidades como a pelaxe erizada das hienas ou os numerosos saíntes puntiagudos dos dinosaurios. Noutros casos a ira e a agresividade dos machos (de quen percibe pero descoñece, dende un punto de vista darwinista, e considera que a lei do máis forte é o motor da evolución) é a causa do destacado dimorfismo sexual (fractalidades exacerbadas) tanto en aves como en mamíferos. No caso das aves femias, o medo ou a timidez de quen ten que chocar os ovos con coidado e protexer a prole dos seus depredadores serve para mermar fractalidades, dando lugar a plumaxes moito menos vistosas e máis camufladas.

Os seres vivos, amais do seu propio cerebro, eles mesmos son auténticos cerebros onde as emocións xogan un papel destacado, e polo que o estudo da evolución sería máis unha cuestión de psicoloxía e de psicólogos. Á fin e ao cabo o cerebro non deixa de ser un "álter ego" do organismo deseñado, baseándose na fractalidade que constrúe futuros, para xerar conductas de adaptabilidade, o cerebro non deixa de ser unha máquina deseñada para exacerbar e mermar fractalidades como o son os seres vivos, tamén plantas e animais. Resumindo, nin a selección natural nin as mutacións azarosas son o motor da evolución, a evolución é puro equilibrio entre un principio inhibidor e un principio exacerbador segundo as necesidades e as emocións, ó máis puro estilo lamarckista. Repito y subrayo, la selección natural no es el motor de la evolución.

Os animais, aínda que profundamente hedonistas, perciben pero descoñecen (gnose-masonería e aínda sendo así teño as miñas dúbidas) por iso son darwinistas-fascistas e por iso o fascismo detesta e odia tanto á masonería, o darwinismo é a teoría ou o aditivo ou o mellorante da evolución que favorece aos máis favorecidos, esa é a súa única aportación, por outro lado unha obviedade de tipo financista xa defendida por Lamarck no seu momento. É ben sabido que cando unha estrutura ten unha parte en risco de colapso, a propia estrutura reacomódase para favorecer as partes máis resistentes da mesma, ergo a elasticidade sempre constrúe (mecánica cuántica). A evolución é un proceso de transformación máis rápido do que se adoita a crer, onde existen estadios transitorios ou intermedios onde a inclemente selección natural, mutante e darwiniana, brilla pola súa ausencia. O mundo, o universo, a vida bascula sempre entre dous polos maniqueos, entre a elasticidade da orde e a plasticidade do caos, que se traduce nun principio exacerbador ou vontade divina da elasticidade que sempre constrúe e nun principio inhibidor de mínima enerxía ou de máxima entropía.

Mesmo foi preciso estudar arquitectura para descubrir esa "vontade divina" na que a elasticidade sempre constrúe e que se lle escapa aos físicos, e é por iso polo que non entenden a mecánica cuántica. Os arquitectos estamos fartos de ver como as estruturas xeran futuros e como eses futuros volven cara atrás para reorganizarche novamente os esforzos e os momentos da estrutura (o afamado método de Cross).

Con todo, a realidade, por sorte e evolutivamente falando, é dual e excluínte, pero soamente unha parte ten a capacidade para matar á outra, á outra só lle queda a opción de defenderse, ou o que é o mesmo constrúes mentres te deixen ou se te deixan, nunha sorte de equilibrio continuo. Deste xeito a existencia, a vida e a evolución mana ou agroma dunha sorte de equilibrio entre a nada que diverxe e a nada que converxe, entre un infinito que diverxe e un infinito que converxe, entre a elasticidade que constrúe sen fin e a plasticidade que se desfai e flúe sen fin.

 

 

 

 

 

 

 

Toda migración constitúe un pasado que constrúe un futuro pero, segundo o principio de reciprocidade ou reversibilidade inherente ou consubstancial á vida, ese futuro de maneira simultánea ten a capacidade de construír tamén un pasado, e é por este motivo polo que as aves migratorias saben regresar cando migran.

 

 

 

 

 

 © Marcos Castro Vilas, arquitecto